Gedicht van Marcel Messing.

Als lichten lijken te doven,
laat branden de lamp van je hart.
Als laatste winterbloemen lijken te bevriezen,
laat bloeien de innerlijke levensbloem.
Als duisterdraken van vernietiging, over gepijnigde aarde vliegen,
koester stil de duif van vrede. In handen reikend naar het licht.
Als vergetelheid op de troon van onwetendheid zetelt,
laat wijsheid gekleed gaan in wit gewaad van onschuld.
Als vergroving, hardheid, ruwheid en platheid
door straten van eenzaamheid marcheren,
strooi duizend bloemen van tederheid,
in de koude processie van de dood.
O nacht vol licht die stil vergaat,
dwars door duister straalt uw luisterrijk gelaat,
O jaarwisseling zonder geketende tijd,
schitterend uw schacht van eeuwigheid nu en altijd.

* Gedicht van Marcel Messing.*